Mijn naam is TSA en ik ben een psychotherapeut die gespecialiseerd is in het toegang krijgen tot de emoties van mensen.

Als je ooit een kunstwerk hebt gezien, weet je waar ik het over heb. Er zijn duizenden afbeeldingen bij elkaar die je een heel andere kijk op de wereld geven als je ernaar kijkt. De beelden zijn er op hun eigen manier en je kunt niet anders dan staren. Het verschil met access bars is dat ze enorm groot zijn en midden op je voorhoofd in je gezicht worden geplaatst.

Het is als een gigantische staarwedstrijd van het universum. Als je dapper genoeg bent om in de spiegel te kijken en niet ineenkrimpt, zul je zien dat je mooi bent. Als je verrukkelijk bent, is het gemakkelijk om het onder woorden te brengen door te zeggen dat ik van je hou. Als je verdrietig bent, kan het een elektrode in je hersenen veroorzaken.

Het is om deze redenen dat ik denk dat toegangsbars de juiste keuze zijn. Laat het me uitleggen.

Terwijl we allemaal op zoek zijn naar onze betekenis en doelen, gaan we altijd op zoek naar iemand anders. Voor mij was dat zoeken naar een baan. Ik wist wat het werk was, maar ik wilde het niet doen. Ik wist wat het werk inhield, maar ik wilde het niet doen. Het was een te grote verantwoordelijkheid, een te grote verantwoordelijkheid.

Tegelijkertijd was ik depressief. Ik keek in de spiegel en zei: "Ik ben dik, ik zie er dik uit".

Vreemd, want ik wist tegelijkertijd dat ik niet dik was. Dus ik keek naar mezelf in de spiegel en zei: "Ik ben dik!"

Op dit punt werd ik niet dunner, maar ik was niet gelukkig. Ik wilde mijn lichaam veranderen. Hoe kon ik als ik niets kon doen? Toen herinnerde ik me dat ik iets had gehoord over toegangsbars. Tijd om ze een kans te geven.

Dus ik deed een accessbar-les. Eigenlijk was het meer een certificeringscursus. Het blijkt dat we het niet over dezelfde dingen hebben, je weet wel, zoals wiskunde en wetenschappen die we deden toen we kinderen waren. Ik heb het over toegangsstangen en gewichten.

Dus we werkten de hele dag door met toegang tot onze bezoekers, zoals kinderen die tikkertje speelden, elkaar op het voorhoofd probeerden te slaan met onze toegangsbalken of een of ander dwaas spel waarbij een aantal belachelijke krachtdaden betrokken waren waarvan ik niet eens kan onderscheiden hoe de f* ** werkt.

Aan het eind van de dag was ik verfrist als een kind na een dag spelen en had ik geen zin in nachtelijke snacks. Het was geweldig. Het blijkt dat het masseren van een Access Bar ook niet zo geweldig is.

De volgende dag ging ik naar een cocktailparty na weer een geweldige sessie van toegang tot bars. het hameren van shots van poederachtige duisternis (duisternis is het woord van de dag) in de theologie van de Access Bar.

Begrijp me niet verkeerd, ik probeer hier geen pleidooi te houden voor of tegen het gebruik van accessoires in een bepaalde omstandigheid. Alles wat ik zeg is dat op een balans, het gebruik van een accessoire op een minimale manier, voordeliger kan zijn dan het helemaal niet te gebruiken. Br. Hoe ongelooflijk dat ook mag zijn, ik blijf bij mijn bewering.

wrat!!"

Je bent van harte welkom om deel te nemen aan mijn accessoirewedstrijd (ative Of Hormonal Pain Relief). Het is gewoon dat… wedstrijden.