Als de wervelkolom gezond is, dempt het kraakbeen de wervels en laat het ze tegen elkaar glijden. Zonder deze demping kunnen de wervels tegen elkaar schuren en een ontsteking veroorzaken. De resulterende irritatie van de wervelkolom staat bekend als een hernia. Hernia's kunnen pijn in de onderrug en heupen veroorzaken en worden ook in verband gebracht met pijn in de onderrug. De normale toestand van tussenwervelschijven wordt degeneratief zodra ze worden blootgesteld aan voortdurende microtrauma's zonder enige vorm van natuurlijke bescherming of smering. De uitgedroogde tussenwervelschijf is pijnlijk en kan leiden tot beperkingen in beweging. Als gevolg daarvan worden ze gevoelig voor slijtage en beginnen ze versneld te verslechteren, wat leidt tot vroegtijdige degeneratie. Als deze degeneratieve veranderingen eenmaal hebben plaatsgevonden, is het heel moeilijk om de oude structuur weer terug te krijgen. Dit proces wordt "degeneratieve slijtage" of "slijtageverschijnselen" van een tussenwervelschijf genoemd.
De anatomie van de tussenwervelschijf
De menselijke wervelkolom bestaat uit meerdere structurele elementen in de vorm van botten en gewrichten. De gewrichten zijn waar de botten samenkomen om een stijve opstelling te maken die beweging mogelijk maakt. De botten daarentegen geven de wervelkolom steun en bescherming. Zonder de botten zou de wervelkolom weinig meer zijn dan een reeks wervels die door de ruimte zweven.
De wervelkolom bestaat uit de cervicale (nek), thoracale (middenrug), lumbale (onderrug), sacrale (onderkant van de wervelkolom) en de coccygeale (staartbeen) gebieden. Elk segment van de wervelkolom wordt gescheiden door een schijf (met uitzondering van het lendengebied). De schijven van de wervelkolom zijn gemaakt van een eiwit dat "tussenwervelschijf" wordt genoemd en tussen twee aangrenzende wervels zit.
Degeneratie van de tussenwervelschijf
Bij gezonde mensen is de tussenwervelschijf een zeer veerkrachtig weefsel dat dient als beschermend kussen tussen de aangrenzende wervels. Als de mechanische krachten van de wervelkolom echter te groot zijn, kan de normale slijtage van de schijf leiden tot degeneratie. Dit betekent dat de schijf aan hoogte verliest en van vorm verandert, waardoor hij kleiner en boller wordt. Uiteindelijk leidt deze schade aan de schijf tot afbraak van de schijf en kan zelfs leiden tot het instorten van de aangrenzende wervelkolom.
Belangrijke rol van ontsteking bij degeneratieve discusziekte
Een van de belangrijkste oorzaken van de afbraak van een tussenwervelschijf is een ontstekingsreactie op microtrauma. Met andere woorden, de toegenomen wrijving en het schuren tegen de aangrenzende wervels veroorzaakt een ontsteking. Deze ontsteking wordt veroorzaakt door weefselschade waarbij chemische mediatoren vrijkomen. Veel van deze mediatoren zijn ook verantwoordelijk voor het genezingsproces, dus ze kunnen zowel positieve als negatieve gevolgen hebben, afhankelijk van de situatie.
In sommige gevallen is ontsteking de hoofdschuldige aan het degeneratieve proces van een tussenwervelschijf. Dit staat bekend als degeneratieve discusziekte of "DDD". DDD is een veel voorkomende en progressieve aandoening die vaak begint in het midden van de borstkas en zich uitbreidt naar de onderrug en zelfs de benen.
Conclusie
De tussenwervelschijf is een complexe structuur die dient als beschermend kussen tussen de aangrenzende wervels. De schijf kan echter maar zoveel schade verdragen dat hij begint te degenereren.
Wanneer dit gebeurt, ziet u een vermindering van de hoogte van de schijf en een verandering in de vorm van de schijf, wat leidt tot wat bekend staat als degeneratieve discusziekte of DDD. In bepaalde gevallen kan DDD zover gaan dat de schijf instort en de aangrenzende wervels bloot komen te liggen.
Er zijn bepaalde risicofactoren die de kans op DDD vergroten. Een van de belangrijkste is leeftijd, gevolgd door een geschiedenis van lage rugpijn. Zodra tekenen van degeneratieve schijfziekte worden waargenomen, is het belangrijk zo snel mogelijk een behandeling te zoeken.